Τρως όποτε να ‘ναι! Ενώ όλοι οι διαιτολόγοι μας λένε σαφώς και επαναληπτικά, ότι δεν τρώμε όποτε να ‘ναι.
Κι ύστερα βλέπεις τις συνέπειες.
Η άλλοτε αγαπημένη ζυγαριά, τώρα γίνεται εχθρός! Ανεβαίνεις και βιάζεσαι να κατεβείς, διότι βλέπεις αριθμούς που δεν θα ήθελες. Μα δεν φταίει η ζυγαριά, μα το ότι δεν σέβεσαι τους κανόνες της διαδικασίας της πέψης.
Όταν βάζεις πλυντήριο, θέλει ορισμένο χρόνο για να τελειώσει η πλύση. Ακόμα κι ένα μικρό πετσετάκι να βάλεις, το πλυντήριο αρχίζει και δουλεύει, και κάνει πάλι αρκετή ώρα να τελειώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον τέλειο μηχανισμό του σώματός μας.
Το σώμα σου δεν ξέρει ότι εσύ τσιμπολογάς κάθε λίγο, ώστε να περιμένει να τελειώσεις το τσιμπολόγημα και μετά να αρχίσει να χωνεύει τις τροφές. Αρχίζει αμέσως, διότι αυτός είναι ο κανόνας λειτουργίας του. Έτσι, λοιπόν, αν έχεις τελειώσει το φαγητό σου το μεσημέρι στις 3 και μετά από μία ώρα, δηλ. στις 4, φας πάλι κάτι, π.χ. ένα κουλουράκι, τι συμβαίνει; Αυτό το απλό: το στομάχι σου, πριν καν προλάβει να χωνέψει το φαγητό που ήδη έφαγες στις 3, δέχεται νέα τροφή. Η προηγούμενη όμως τροφή, ακόμα δεν έχει μεταβολιστεί τέλεια και σωστά. Άρα, σίγουρα δημιουργείς πρόβλημα.

Να στο πω μ’ ένα παράδειγμα, για να το θυμάσαι: Είναι σα να ανοίγεις το πλυντήριο ρούχων πριν τελειώσει η πλύση, την ώρα που δουλεύει και έχει φτάσει στην ώρα του μαλακτικού, κι εσύ ρίχνεις μέσα ένα φανελάκι που θέλει πλύσιμο εξαρχής.

Καταλαβαίνεις, νομίζω, ότι δεν είναι κάτι ασήμαντο και δευτερεύον αυτό που τόσο συχνά κάνεις!
Αν ακόμα δεν ευαισθητοποιήθηκες, θα δεις στην πράξη, ότι δύσκολα θα αδυνατίζεις. Πιστεύω έστω τότε να θυμηθείς όσα είπαμε εδώ. Και να προβληματιστείς.

Ίσως τότε αποφασίσεις να αλλάξεις τα άστατα ωράρια που τρως.

Κανόνας πρακτικός:
Έφαγες κάποια κανονική τροφή (ψωμί, τυρί, μεσημεριανό κλπ); να περάσουν τουλάχιστο 3,5 ώρες για να φας πάλι.
Έφαγες φρούτο ή ήπιες χυμό; Θα περάσει τουλάχιστο 1,5 ώρα για να ξαναφάς.